Om kwart voor vijf ineens een gil, van Vincent (3), mijn haren stonden rechtop! Ben er naartoe gerend, hij was naar buiten gelopen en Tamara riep al, hij heeft een gat in zijn hoofd! Echt, ik heb zelf in de verpleging gezeten, maar ik schrok echt. Misschien toch anders omdat het om je eigen kind gaat?! Een gat van 2,5cm lang en 3/4cm diep. Ik zag de witte puntjes van de kapotte spiertjes zitten. En een bloed, niet te geloven. Snel washand koud gemaakt en Tamara die vast laten houden terwijl ik de dokter heb gebeld. Vakantie. Nee hè? Vervanger gebeld, dokter weggeroepen naar spoedgeval. NEE HE? Mogen we rechtstreeks door naar het ziekenhuis? Ja, dus. Mijn moeder gebeld of ze kon komen, Tamara hier gebleven met haar vriendin, mijn vader ook hier. Mathijs was spoorloos, is met zijn vriendje aan het buiten spelen, logisch met dit weer. Oswin gebeld, die zou ook gelijk naar huis komen.In het ziekenhuis bij de eerste hulp werden we gelijk geholpen, papieren komt later wel. Nog nooit meegemaakt, meestal is het andersom. En Vincent huilen, want hij vond het allemaal maar eng, hij heeft nog nooit een ziekenhuis van binnen gezien en dan is de schok wel groot! Een heel lieve broeder en daarna de dokter hebben het samen gelijmd, ja gelijmd en daarna een hechtpleister erover. Nog één dwars erop en we konden weer gaan. Vincent nog een troostknuffel gekregen van een zuster, ze waren echt heel lief voor hem in het ziekenhuis. En kwart voor 6 waren we weer thuis... pffff...
Late in the afternoon a big screem from Vincent, our youngest boy (3). I ran to him, but our daughter allready yelled to me: his head is bleeding! I've been a nurse myself, but your own child is quite different. A hole in his skin from 2,5cm long by 3/4cm deep. And blood all around. Called the doctor, we were told to go to the hospital. There the wound was glued. Yes, glued! A very sweet nurse and doctor helped him and he got a toy at the end as well. But I feel so sorry for him...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten